Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Μπλε άτακτα γράμματα.

είναι εκεί για να σώσουν,
ή να πεθάνουν προσπαθώντας.


είναι εκεί για να σε γεμίσουν,
ασχέτως αν μπορούν, το κάνουν.

σε αποπροσανατολίζουν,
αλλά είναι εκεί και είναι άτακτα και δε μπορείς να μην τα προσέξεις.

σε κάνουν να ξεχάσεις,
και να θυμάσαι μόνο αυτά.

ζητούν με αυθάδεια την προσοχή,
και δυσκολεύεσαι να τους τη στερήσεις



Μπλε άσχημα γράμματα,
μπλε όμορφα πράγματα.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Μα.

Μα το φωνάζω μέσα μου καθημερινά,
το φωνάζω περιμένοντας απέλπιδα πως θα το ακούσεις.
Μη βγάζοντας όμως κανέναν ήχο, μη εξωτερικεύοντας το αυτονόητο και αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσεις, ίσως να μη γνωρίζεις τίποτα. 
Θα έπρεπε.

Και αν ακόμη κάποτε το γνώριζες, ίσως τώρα το ξεχνάς.
Μα.

Και κουράζομαι να το φωνάζω και κουράζομαι να ζορίζομαι και να πιστεύω ότι κάθε μέρα που περνάει μπορεί το "αυτονόητο" να αλλάζει, η θερμοκρασία να πέφτει, η απόσταση να μεγαλώνει.

Ίσως θα πρέπει να το διεκδικήσω πιο σθεναρά.
Σθεναρά?
Εδώ δεν το διεκδικώ ούτε κατ'ελάχιστον.
Πρακτικά τουλάχιστον.
Δε θα 'θελα να ξεχάσεις.

Λείπω ναι.
Μα αυτό δε σημαίνει κάτι.

Σίγουρα όλα είναι διαφορετικά.
Μα αυτό ποιοτικά δεν υποβαθμίζει τίποτα που ίσχυε πριν.

Ξέρω να ζυγίζω καταστάσεις, όπως επίσης και ανθρώπους.
όσο τεχνικό και αν ακούγεται αυτό.
Όπως επίσης ξέρω και να εκτιμώ κατά πόσο ένα βλέμμα είναι καθαρό.

Μα, ίσως να μην ξέρω πως να συμπεριφερθώ.
Μα, ίσως και να μη σε νοιάζει.

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

.

Ορισμένες φορές, δεν μου προκαλεί θλίψη μία σκέψη, μία ανάμνηση ή μία εικόνα ενός πιθανού ή απίθανου σεναρίου.

 Εξουθενώνομαι ακριβώς επειδή αυτά απουσιάζουν. Νιώθω κενός. Νιώθω πως μου λείπει η ικανότητα να σκεφτώ ή να κάνω κάτι. Και στο σημείο αυτό από-νοηματοδοτώ τα πάντα.

 Μα δεδομένου ότι σημασία για εμάς πρακτικά έχει μονάχα ό,τι βρίσκεται στο συνειδητό μας (καθώς όσο και αν μας διαμορφώνει το ασυνείδητο δεν αντιλαμβανόμαστε την επίδρασή του), φτάνω στο σημείο να μην πιστεύω σε τίποτα. Να μη με γεμίζει τίποτα. Σαν ξαφνικά όλα να φαίνονται τρομακτικά ανούσια. Η αλληλεπίδραση, η διασκέδαση, φαίνονται τότε έννοιες ξένες, παιδικές και καθόλου προσοδοφόρες.

 Η ησυχία αυτή που κατακτάει κανείς στεγνώνοντας (όχι απαραίτητα εσκεμμένα) τις αναρίθμητες σταγόνες της σκέψης και μη αφήνοντας τες να ρέουν και να εξελίσσονται, νεκρώνει με τη σειρά της κάθε όρεξη για οτιδήποτε.

επίσης, πολλές φορές γίνεται να νιώσεις όμορφα σε έναν ατακτοποίητο όσο και σε έναν τακτοποιημένο χώρο, σε περίπτωση που ο πρώτος βγάζει μία αρμονία μέσα από αυτή την ανακατωσούρα. Αλλά τις πιο πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, το ατακτοποίητο προκαλεί σύγχυση και σε γεμίζει δυσφορία. Ψιλά, κομμάτια χαρτί, μία κούπα και υγρό φακών πάνω σε ένα άβολο γραφείο δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο μία ελαφρά απαισιοδοξία για τη ζωή

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

προνόμιο (με μερικές σταγόνες παθολογίας)

Οι  αγκαλιές και τα αγγίγματα
 που σε ηρεμούν
και σε κάνουν
 να νιώθεις
γαλήνιος.
 ή
τα βλέμματα
 που σε καθηλώνουν
 έστω και  για μία φευγαλέα στιγμή.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

σαθρά κεκτημένα.

-Από τη στιγμή που έχεις χτίσει ενα οικοδόμημα ή τουλάχιστον έχεις βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στην ανέγερσή του, είσαι σε θέση να επιβλέπεις πως αυτό εξελίσσεται και διαμορφώνεται.  -

Όταν -στη σπάνια αυτή περίπτωση όπου- προκαλούνται ακραίες εξάρσεις απ'την πλευρά ενός ατόμου, που πηγάζουν από τη στάση του ατόμου αυτού προς αυτόν που βρίσκεται απέναντί του (ή δίπλα του, ή κάτω ή πάνω από αυτόν--->όχι στο φυσικό χώρο προφανώς), σημαίνει πως το άλλο άτομο έχει κερδίσει την έγνοια αυτή προς το προσωπό του και είναι δεκτό το να συμβαίνει η έξαρση μπροστά του. Κάθε τέτοια αρνητική έξαρση, πέραν του αντικειμενικά θλιβερού αντικτύπου της, είναι μολαταύτα δειγματική -εξ αντιδιαστολής- του μεγέθους της "συμπάθειας" του ατόμου προς τον κάθε απέναντι (κλπ). Με την έννοια της συμπάθειας τίθεται εδώ η νοητή τοποθέτηση του απέναντι σε μία υψηλή θέση της -επίσης νοητής- κατάταξης που το άτομο έχει συνθέσει. Σε κάθε περίπτωση, η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελεί "χάρη" ή απόρροια απλά του γεγονότος ότι το άτομο είναι θετικά διακείμενο προς τον απέναντι. Αντιθέτως είναι μία αναγκαία τοποθέτηση, καθώς αυτό επέβαλε η συμπεριφορά του απέναντι, δεδομένου ότι μπορεί να παρουσίασε εξαίρετα ή συγκινητικά στοιχεία. Η συμπεριφορά αυτή του απέναντι και αντίστοιχα η αλληλεπίδρασή της με τη συμπεριφορά του ατόμου είναι αυτές που κρατούν το οικοδόμημα σταθερό ή χτίζουν και άλλους ορόφους σε αυτό

Το παραπάνω δεν αναιρείται στην περίπτωση που το άτομο παύει να νιώθει άνετα με τον απέναντι. Δεν καταστρέφονται τα κεκτημένα του. Απλά από ένα σημείο και μετά, ο προσωπικός ζωτικός χώρος καταπνίγεται τόσο -όχι απαραίτητα από την ενέργεια κάποιου αλλά ίσως και από την απουσία αυτής- που τον αποζητάς με τρόπο άσχημο, αγενή, ωμό και απότομο. 




επίσης με φοβίζει το γεγονός ότι μπορεί για κάποιον το οικοδόμημα να έχει 5 ορόφους ενώ για κάποιον άλλο 2